Voetjes op tafel, borrelnootjes paraat, want hier komt de derde blog om de hoek zeilen. Het is al weer enige tijd geleden dat er in de pen is geklommen, maar de ontwikkelingen in de financiële markt maakt de schrijversgeest in mij weer los. De maanden vliegen voorbij en het ene nieuws volgt zich nog niet sneller op dan het andere. De coronacrisis kunnen we binnenkort achter ons laten, maar de volgende crisis dient zich alweer aan. Men moet klaarblijkelijk toch iets hebben wat men plaagt.
Dit koude kikkerlandje is namelijk in de fase van economisch herstel beland (hoezee). De meeste productielijnen over de hele wereld beginnen sputterend weer op te starten om maar weer te kunnen voldoen aan de vraag van menig belangrijk consumptiegoed. Wel te verstaan de heilige drie; eten, warmte en computerchips. En natuurlijk de liefhebbers die al weer bezig zijn met de kerstinkopen (most wonderful time of the year) Kortom, met de QR-vrijheid die we hebben verkregen draait ons consumptiedrift met de spreekwoordelijke vlam in de pijp door de Brennerpas.
Toch begint onze economie aardig te schuren. Praktisch voorbeeld is de onlangs gestegen gasprijs. Menig bitcoingoeroe had de afgelopen maanden beter kunnen beleggen in een paar kuub gas dan in digitaal monopoly-geld. Het blijft echter niet alleen bij de gasprijs, alle prijzen van grondstoffen gaan de lucht in. En hoewel onze lieve demissionaire kabinet ons nog een beetje matst met de compensatie op de gasprijs, zal deze vlieger waarschijnlijk niet op gaan voor andere goederen.
Want reken maar erop dat gestegen grondstofprijzen er in gaan hakken op de uiteindelijke prijzen van andere consumptiegoederen. Kijken we bijvoorbeeld naar de prijzen van speelgoed, deze gaan de komende periode met 75% stijgen. Stijging van voedsel met 30%+ en zo wieder. Kortom alles wordt duur en met dit tempo daalt de koopkracht zeker met tientallen procenten de komende jaren.
Zoals Houston het destijds ook prachtig wist te bewoorden: ”we have dus a problem”. En niet zo maar een probleem, maar een gigantisch inflatieprobleem. En de enige manier waarop we dit probleem kunnen beteugelen is om de lonen drastisch omhoog te schroeven om met de inflatie in de pas te lopen. CAO-onderhandelingen met een inzet van een paar procent zetten geen zoden aan de dijk. Echter, bij stijgende loonkosten voor de werkgever wordt dit ook weer doorberekend in de uiteindelijke consumptieprijs, hiermee woekert de geest van inflatie uiteindelijk alleen maar meer aan.
En vroeger (vrogger, tijdperk Guldens) hadden wij met elkaar nog een andere oplossing bij een hoge inflatie. Namelijk de rente verhogen door de centrale bank, waarmee consumptie en inflatie wordt afgeremd. Echter de raketgeleerden bij de Europese Centrale Bank hebben er voor gezorgd dat het financiële systeem der mate is ontploft, dat bij een stijging van de rente compleet Europa faillissement kan aanvragen. Dit is derhalve m.i. een compleet nutteloos instrument geworden.
De beperkte mogelijkheden tot het beteugelen van de inflatie stemt mij dan ook droevig.
Dan rest mij ook de vraag? – Gaan we arm worden in Nederland?
